Zgodnie z zaakceptowanym przez rząd litewski projektem ustawy litewskie siły zbrojne mają zostać powiększone do 2024 roku o niemal 25%. Wśród planów znalazły się: dodatkowy batalion i większe nasycenie wojska żołnierzami zawodowymi.

Zgodnie z projektem ustawy maksymalna przewidywana liczba zmobilizowanych żołnierzy litewskich sił zbrojnych ma wzrosnąć do 2024 z 21300 osób do 26900, a zatem o 5600 etatów. Co warte podkreślania, wzrost liczebności dotyczyć ma przede wszystkim żołnierzy zawodowych, która wzrośnie z 11400 do 15600, a zatem o 4200.

Propozycja ta idzie w parze z chęcią zwiększenia, do 70%., liczby profesjonalnych żołnierzy w jednostkach w czasie pokoju (pozostali to poborowi wcielani ponownie od czasu przywrócenia poboru w 2015 r. w reakcji na agresje na Ukrainę). Dotyczyć ma to także wyższych oficerów w tym generałów. Sformowany ma zostać także dodatkowy batalion logistyczny, który wejdzie w skład jednej z dwóch nowszych brygad litewskich wojsk lądowych - Żmudź. Dotychczas dysponuje on trzema batalionami - jednym artylerii i trzema piechoty.

Projekt wpisuje się w litewską koncepcję obrony zgodną z tzw. koncepcją obrony totalnej, w ramach której do obrony ma być przygotowane całe społeczeństwo.

14 listopada br. zakończyło się ćwiczenie pk. Trident Jupiter-19 (TRJU-19) w ramach którego Sojusznicze Dowództwo Komponentu Operacji Specjalnych (ang. Special Operations Component Command, SOCC) poddane zostało certyfikacji do dyżuru bojowego w ramach Sił Odpowiedzi NATO (ang. NATO Response Force, NRF) zestaw 2020. Efekt końcowy ćwiczenia - uzyskanie statusu COMBAT READY

SOCC zbudowany został na bazie Dowództwa Komponentu Wojsk Specjalnych (DKWS), a w jego składzie oprócz żołnierzy polskich znaleźli się również żołnierze sił specjalnych z 13 innych państw członkowskich NATO. Całością sił specjalnych NRF 2020, w skład których oprócz dowództwa wchodzą również wielonarodowe zadaniowe zespoły bojowe, dowodzi gen. bryg. dr inż. Sławomir DRUMOWICZ, Dowódca Komponentu Wojsk Specjalnych, natomiast obowiązki Zastępcy Dowódcy pełnić będzie Dowódca węgierskich Sił Specjalnych gen. bryg. Tamas SANDOR.

W trakcie ceremonii zakończenia ćwiczenia podsekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej, Paweł Woźny podkreślił, że aktywna i owocna współpraca z siłami specjalnymi państw NATO, na misjach oraz podczas licznych wspólnych szkoleń doprowadziła do tego, że polskie Wojska Specjalne postrzegane są, jako silny i wiarygodny partner, a wymiernym tego efektem jest ponowne, po raz drugi w historii, powierzenie Polsce i naszym Wojskom Specjalnym dowodzenia operacjami specjalnymi Sojuszu w ramach dyżuru Sił Odpowiedzi NATO w 2020 roku. Podziękował również za wsparcie w realizacji tego zadania przez naszych zagranicznych sojuszników z NATO z: Bułgarii, Chorwacji, Czech, Francji, Grecji, Hiszpanii, Niemiec, Rumunii, Słowacji, USA oraz Turcji.

Akcentując znaczenie Sojuszniczego Dowództwa Operacji Specjalnych podsekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej, Paweł Woźny przywołał słowa premiera Wielkiej Brytanii Winstona Churchila "najgorsze w czasie bitwy nie jest to, że zależysz od sojuszników. Jest coć znacznie gorszego - gdy nie masz sojuszników". Dlatego, jak stwierdził, cieszy fakt, że polskie Wojska Specjalne są "mocne w sojuszach".

Odnosząc się w swoim wystąpieniu do wymagań, jakie stawiane są współczesnym Wojskom Specjalnym, wspomniał o powstającym Centrum Szkolenia Wojsk Specjalnych. Będzie ono w pełni zabezpieczać potrzeby szkoleniowe Wojsk Specjalnych, a docelowo ma stanowić element sojuszniczego systemu szkolenia.

Dyżur Sojuszniczego Komponentu Operacji Specjalnych w ramach Sił Odpowiedzi NATO rozpocznie się 1 stycznia 2020 roku i trwać będzie cały rok. Żołnierze Polskich Wojsk Specjalnych występują w tej roli po raz kolejny, bowiem swój pierwszy dyżur w ramach NRF pełnili w 2015 roku.

Dziś rano (17.11) z portu w Kerczu wypłynęły okręty zatrzymane przez Rosjan 25 listopada 2018, gdy usiłowały się przedostać przez Cieśninę Kerczeńską do Mariupola na Morzu Azowskim. Holownik redowy Jany Kapu oraz małe kutry opancerzone Bierdiańsk i Nikopol są holowane na kotwicowisko w pobliżu krymskiego przylądka Tarchankut. Stamtąd mają zostać odebrane przez Ukraińców.

Przekazanie ma nastąpić ok. 60 mil od Odessy. Z tego portu wypłynął już statek poszukiwawczo-ratowniczy Sapfir oraz holowniki Titan i Hajdamaka. Na ich pokładach znajdują się marynarze, którzy będą stanowić załogi odbieranych jednostek.

25 listopada 2018 Rosjanie zatrzymali nie tylko okręty, ale i 24 żołnierzy (w tym 2 współpracowników ukraińskiej służby bezpieczeństwa), którzy się na nich znajdowali. Wszyscy wrócili już na Ukrainę w ramach wymiany jeńców i więźniów przeprowadzonej we wrześniu 2019. Wcześniej stawali oni przed rosyjskim sądem.

Obie zainteresowane strony różnie tłumaczą dzisiejsze wydarzenie. Niewątpliwie przyczyniło się do niego pewne polepszenie stosunków ukraińsko-rosyjskich po wygraniu wyborów prezydenckich przez Wołodymyra Zełenskiego. Nieoficjalnie media twierdzą, że głównym powodem zwrotu okrętów jest przygotowanie do kolejnego spotkania w tzw. formacie normandzkim, które z udziałem Ukrainy, Rosji, Niemiec i Francji ma odbyć się 9 grudnia w Paryżu.

Przebywający w Korei Płd. szef Pentagonu Mark Esper naciskał w piątek na władze tego kraju, by pokrywały większą część kosztów utrzymania stacjonujących tam wojsk USA. Wzywał też do przedłużenia umowy o wymianie informacji wywiadowczych między Seulem a Tokio.

Podczas konferencji prasowej ministrowie obrony USA i Korei Płd. potwierdzili zobowiązanie do wspólnej obrony przed zagrożeniem ze strony komunistycznej Korei Płn. Esper ocenił jednak również, że jako „zamożny kraj” Korea Płd. "może i powinna płacić więcej, by pomóc pokryć koszty obrony”. Seul i Waszyngton prowadzą negocjacje w sprawie nowej umowy dotyczącej podziału kosztów utrzymania około 28,5 tys. amerykańskich żołnierzy stacjonujących w Korei Płd. Obecne porozumienie wygasa z końcem bieżącego roku. Kolejna runda dwustronnych rokowań w sprawie podziału kosztów odbędzie się w przyszłym tygodniu w Seulu - ogłosiło południowokoreańskie MSZ. W piątkowym komunikacie resort powtórzył również swoje stanowisko, że umowa powinna być "rozsądna i sprawiedliwa”.

Esper zaapelował również do władz Korei Płd. i Japonii, aby odnowiły dwustronną umowę o wymianie informacji wywiadowczych. Szef Pentagonu ocenił Porozumienie o Ogólnym Bezpieczeństwie Informacji Wojskowych (GSOMIA) jako ważne dla trójstronnej współpracy militarnej USA, Korei Płd. i Japonii, szczególnie w czasie wojny.

Podobnie jak amerykańska piechota morska, US Army chce wycofać z użytku swe pamiętające późne lata siedemdziesiąte laserowe zestawy do symulacji efektów strzelań grupowych MILES (Multiple Integrated Laser Engagement System). Do 2026 roku zastąpić je mają całkowicie inne rozwiązania, oparte na przelicznikach balistycznych i elementach rozszerzonej rzeczywistości.

W przeciwieństwie do marines, wojska lądowe chcą, żeby ich rozwiązanie odzwierciedlało efekty użycia nie tylko broni indywidualnego żołnierza i przenośnych moździerzy, lecz także armat i haubic. Co więcej, nowoczesne, zminiaturyzowane urządzenia docelowo miałyby służyć nie tylko do szkolenia, ale też do przewidywania skutków prowadzonego ostrzału w prawdziwej walce.

Specjaliści z placówki badawczej US Army w Natick w stanie Massachusetts określają nowy system jako "elektroniczny pocisk” (ebullet). Urządzenie ma działać bez laserowych oświetlaczy i czujników, w realistyczny sposób wyliczając punkty upadku pocisków. Zauważy ono różnicę pomiędzy trafieniem śmiertelnym, a takim, które spowodowałoby u żołnierza "tylko” ranę płuc. W przypadku amunicji artyleryjskiej weźmie zaś pod uwagę jej specyficzne cechy i obszar rażenia.

Jak zapewniają naukowcy, nowy system zapewni nieosiągalny wcześniej poziom realizmu. Dzięki goglom rozszerzonej rzeczywistości w trakcie ćwiczeń żołnierz będzie walczył lub współdziałał na równi z materialnymi osobami, jak i z komputerowo wygenerowanymi avatarami. Widział też będzie zniszczenia na skutek wezwanego wsparcia artyleryjskiego i ataków z powietrza.

Dodatkową funkcjonalnością systemu, którego prototypy będą dostępne w 2021 roku, ma być symulowanie zakłóceń elektronicznych i cyberataków oraz efektów użycia broni biologicznej i chemicznej. Ma to zapewne odzwierciedlać aktualną filozofię US Army, wedle której poruszanie się po skażonym terenie, usterki broni czy bezksiężycowa noc nie powinny być dla żołnierza przeszkodami w prowadzeniu ognia.

Do 200. Samodzielnej Brygady Zmotoryzowanej Floty Północnej trafiła ostatnia partia 26 zmodernizowanych czołgów T-80BWM. Za ich modernizację odpowiadają Omskie Zakłady Maszyn Transportowych.

Pierwsza dostawa pięciu T-80BWM miała miejsce w ubiegłym roku. Miało to pozwolić na zaznajomienie ze sprzętem i wstępne przeszkolenie personelu. Po dostarczeniu drugiej transzy czołgów w batalionie znajduje się komplet 31 T-80BWM (3 kompanie po 10 czołgów i wóz dowódcy batalionu).

Głównym elementem modernizacji jest zwiększenie siły ognia czołgów. W T-80BWM montowany jest nowoczesny system kierowania ogniem z wielokanałowym celownikiem działonowego Sosna-U. Modernizacji poddawane są również turbiny GTD-1250TF, poprzez zamontowanie cyfrowego układu sterowania instalacją paliwową, który pozwala ograniczyć zużycie paliwa.

Odporność czołgów podniesiono stosując nowy pancerz reaktywny Relikt, szczelnie pokrywający front i burty wieży oraz kadłuba. Pancerz zasadniczy nie uległ zmianie. Ponadto w czołgach montowany jest nowoczesny system łączności cyfrowej.

https://esut.de/wp-content/uploads/2019/...24x160.jpg

Izraelskie ministerstwo obrony podpisało ze spółką Israel Shipyards porozumienie, na którego mocy stocznia zaprojektuje nowy typ okrętu wojennego dla izraelskiej marynarki wojennej. Okręt nazwany Reszef ma zastąpić znajdujące się w służbie od ponad dwudziestu lat korwety typu Sa’ar 4.5.

Typ Reszef będzie bazował na sprawdzonym projekcie Sa’ar S-72. Klasa jednostki nie została określona, ale z dostępnych informacji wynika, że będzie to korweta. Przeznaczeniem jednostek tego typu będzie ochrona izraelskiej wyłącznej strefy ekonomicznej oraz morskich instalacji do wydobywania ropy naftowej i gazu. Wejście do służby nowych okrętów wojennych ma znacząco zwiększyć siłę ognia całej izraelskiej marynarki. Wszystkie systemy bojowe, które znajdą się na nowych okrętach, będą produkcji izraelskiej.

"Jesteśmy dumni, że marynarka wojenna i ministerstwo obrony zaproponowały nam partnerstwo przy projektowaniu nowego okrętu wojennego i jak zawsze w pełni poświęcimy się temu zadaniu, aby zaproponować optymalne rozwiązanie" powiedział dyrektor zarządzający stoczni Eitan Zucker.

Niewiele wiadomo na temat samych okrętów. Na zaprezentowanej wizualizacji widać, że uzbrojenie może się składać z uniwersalnej armaty na dziobie, wyrzutni rakiet przeciwlotniczych, wyrzutni pocisków przeciwokrętowych i systemu obrony bezpośredniej. Na rufie widać dwa kontenery, w których prawdopodobnie na zasadzie modułowej będzie można zainstalować różnego rodzaju wyposażenie specjalistyczne. Po ich usunięciu może tam powstać niewielkie lądowisko dla śmigłowca.

Israel Shipyards jest producentem między innymi korwet rakietowych Sa’ar 4, Sa’ar 4.5 i Sa’ar S-72, holowników, łodzi patrolowych i statków cywilnych. Wiele okrętów zbudowanych przez stocznię znajduje się w uzbrojeniu izraelskiej marynarki wojennej.

19 listopada rzecznik prasowy Wojsk Obrony Terytorialnej (WOT) ppłk Marek Pietrzak poinformował, że 140 żołnierzy wróciło do Polski z Wirginii Zachodniej, gdzie brało udział w kolejnej edycji ćwiczeń pk. Ridge Runner 19.

Do udziału w tych ćwiczeniach zapraszani są żołnierze państw wspieranych przez USA. W tym roku w różnych edycjach manewrów zaangażowani byli żołnierze między innymi z państw bałtyckich. W lipcu brali w nich udział żołnierze łotewskiej Gwardii Narodowej (Latvijas Republikas Zemessardze, ZS). Od kilku lat w ćwiczeniach biorą udział żołnierze Wojska Polskiego.

Jak powiedział dowódca WOT gen. dyw. Wiesław Kukuła, program Ridge Runner jest unikatowym w skali światowej projektem szkoleniowym. Został zaprojektowany w taki sposób aby wykorzystując populację i jej zasoby zbudować specyficzne i realnie funkcjonujące środowisko operacyjne oddające uwarunkowania współczesnych multidomenowych konfliktów hybrydowych i asymetrycznych.

Pierwsza edycja ćwiczenia z udziałem żołnierzy WOT odbyła się na przełomie lipca i sierpnia. Brali w niej udział żołnierze podlaskiej brygady OT oraz Dowództwa WOT. W jesiennej edycji ćwiczenia zaangażowano żołnierzy DWOT oraz trzech brygad OT. szer. Olga Krawczyk-Majeran, rzeczniczka prasowa polskiego komponentu poinformowała, że żołnierze wyruszyli do USA 1 listopada i zostali rozlokowani w pobliżu Elkins w hrabstwie Randolph.

Wcześniejsze szkolenie prowadzone przez lokalną Gwardię Narodową (WVARNG) wraz z Grupą Sił Specjalnych zakończono w lipcu. Celem obu ćwiczeń było rozwijanie współdziałania sił specjalnych i obrony terytorialnej w ramach wspólnie prowadzonych działań o charakterze nieregularnym.

Od powstania, WOT są aktywnie wspierane przez amerykańskie siły zbrojne. Realizowane jest mi.n. wsparcie szkoleniowe, doradcze i mentorskie. Pod koniec 2018 WOT otrzymał zaproszenie do udziału w programie Ridge Runner.

Żołnierze WOT wspierali również Gwardię Narodową USA w zabezpieczeniu organizacji 24th World Scout Jamboree, które zostało zorganizowane od 22 lipca do 2 sierpnia, również na terenie stanu Wirginia Zachodnia. W zlocie wzięło udział ponad 500 polskich harcerzy. WOT skierował wówczas do USA personel medyczny oraz oficerów operacyjnych

Ciekawe ilu z tych 140 to:
- żołnierze zawodowi, a ilu kontraktowi?
- czy kontraktowi mieli stałą pracę poza spółkami skarbu państwa lub samorządu?
- jakie funkcje tam pełnili? "Podawacz kredek" podczas malowania mapy czy na pierwszej linii?

No cóż, pewnie swą obecnością podkreślili udział w NATO, wzmocnili siłę obronną PRL RP  i fajnie zaprezentowali się ... na fotkach i na festzbuku

Nie wiem, nie jestem w OT, nie pomoge :/

Białoruski minister obrony, generał broni Andrej Raukou, udzielając wywiadu państwowej agencji informacyjnej Biełta, poinformował 12 listopada o planach Mińska w sprawie pozyskania bliżej niesprecyzowanej liczby przeciwpancernych pocisków kierowanych 9M120 Ataka. Rosjanie mają je sprzedać w latach 2020-2021. Oznacza to, że Mińsk nie rezygnuje z pozyskiwania rosyjskiego uzbrojenia.

Pociski są wystrzeliwane z wyrzutni 9K114 Szturm, które można zamontować na pojazdach opancerzonych i śmigłowcach Mi-24 lub Mi-28N. W rosyjskich wojskach lądowych stosowane są jako uzbrojenie między innymi Tierminatorów-2 i ciężkich bojowych wozów piechoty T-15. Przeznaczone są do atakowania celów mocno opancerzonych, w tym pojazdów opancerzonych, i wzmocnionych pozycji obronnych w odległości do sześciu kilometrów.

Nie wiadomo, czy pociski będą przeznaczone dla krajowej floty śmigłowców uderzeniowych Mi-24W czy też dla różnych typów pojazdów opancerzonych, w tym niszczyciela czołgów 9P149 Szturm-S, który powstał na podwoziu transportera opancerzonego MT-LB. Być może zakupiona liczba wystarczy na wyposażenie zarówno lotnictwa wojskowego, jak i wojsk lądowych.

Pierwszy z pięciu zamówionych przez NATO samolotów bezzałogowych Global Hawk wylądował w bazie Sigonella na Sycylii. Sojusz zamówił te samoloty w ramach programu Alliance Ground Surveillance, czyli międzynarodowego programu prowadzenia rozpoznania. Program współfinansuje piętnaście państw NATO (w tym Polska) które będą miały dostęp do danych rozpoznawczych zebranych przez samoloty.

Z radością witam pierwszy samolot programu AGS w Sigonelli - powiedział sekretarz generalny NATO Jens Stoltenberg. Jest to demonstracja przywiązania NATO do ciągłej modernizacji i inwestowania w najnowocześniejsze technologie dla wspólnego bezpieczeństwa.

System rozpoznawczy AGS został opracowany specjalnie dla NATO. Jego podstawę stanowi samolot RQ-4D bazujący na Global Hawku Block 40 i wyposażenie naziemne stworzone w dużej części przez Airbusa. Wszystkie pięć samolotów jest już wyprodukowanych i są teraz na różnych etapach prób w locie. Pierwsza dostarczona maszyna przejdzie teraz weryfikację zgodności osiągów z zapisanymi w kontrakcie. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, cały system AGS powinien osiągnąć wstępną gotowość operacyjną w pierwszej połowie 2020 roku.

UAV-y pozwolą NATO na rozpoznanie w czasie rzeczywistym obszarów o dużej powierzchni przy wykorzystaniu maszyn klasy HALE (operujących przez długi czas i na dużej wysokości) w każdych warunkach pogodowych i o każdej porze dnia. Samoloty będą mogły spędzić w powietrzu do dwudziestu czterech godzin na 20 tysiącach metrów. Dzięki wykorzystaniu najnowszych radarów MP-RTIP samoloty będą mogły wykrywać i śledzić zarówno obiekty stacjonarne jak i ruchome.

Komisja Budżetowa Bundestagu zatwierdziła budżet obronny na 2020. Przewidywane jest utrzymanie wzrostu wydatków obronnych z powodu rosnących potrzeb Bundeswehry.

Komisja Budżetowa zatwierdziła wzrost wydatków o 4,2% w porównaniu z rokiem bieżącym. Daje to 45,1 mld euro w 2020, o 1,8 mld więcej niż obecnie. Wzrost wydatków jest konsekwencją niedawnych cięć budżetu obronnego i obniżenia poziomu gotowości bojowej Bundeswehry. Dodatkowe środki pozwolą między innymi na polepszenie sprawności sprzętu, przyspieszenie modernizacji technicznej i kontynuację informatyzacji sił zbrojnych RFN.

Największy wzrost środków zostanie odnotowany w zamówieniach wojskowych. To dodatkowe 655 mln euro na zakupy wyposażenia, głównie środków transportowych. O 155 mln euro wzrosną środki na mundury i wyposażenie indywidualne żołnierzy. Ponadto na zabezpieczenie materiałowe zostanie przeznaczone dodatkowe 62 mln euro.

Jednocześnie Bundeswehra realizuje dwa programy związane z technologiami informacyjnymi. Jeden z nich, Groupware Bw. dotyczy stworzenia nowego środowiska informatycznego dla 190 tys. użytkowników. Rozwiązania opracowane w programie mają umożliwić żołnierzom obsługę poczty elektronicznej oraz łączność głosową i wideorozmowy. Drugim programem jest HERKULES, którego celem jest organizacja usług informatycznych. Jednym z jego elementów jest wymiana 50 tys. notebooków używanych przez wojsko na komputery stacjonarne.

Wszyscy piloci stracili uprawnienia do latania myśliwcami MiG-29 .
W Polsce nie ma ani jednego pilota, który mógłby latać myśliwcem MiG-29 - ustalił Onet. Maszyny zostały uziemione przez Dowódcę Generalnych Rodzajów Sił Zbrojnych w marcu, kiedy to jedna z nich runęła na ziemię. Przywracanie uprawnień potrwa co najmniej pół roku.
Jak dowiedział się portal Onet, myśliwce MiG-29 nie latają od dziewięciu miesięcy, co oznacza, że piloci i instruktorzy stracili aktualne uprawnienia do latania tego typu maszynami. Tego typu problem pojawia się, kiedy dany rodzaj samolotu jest uziemiony dłużej niż pół roku. To najdłuższa przerwa w lotach myśliwców od czasu, kiedy są one na wyposażeniu armii polskiej. Co kilka lub kilkanaście miesięcy od ponad dwóch lat dochodzi do wypadków i katastrof, w konsekwencji czego maszyny są uziemiane.
Regulamin lotów nie przewiduje sytuacji, że uprawnienia do pilotowania danego typu samolotu stracą wszyscy piloci łącznie z instruktorami
- mówi Onetowi płk Artur Goławski, były rzecznik prasowy Sił Powietrznych.
Istnieją dwie możliwości rozwiązania problemu. Albo, jak mówi mówi gen. Tomasz Drewniak, były inspektor Sił Powietrznych, "wybiera się najbardziej doświadczonego instruktora w jednostce, który mimo braku aktualnych uprawnień wykona pierwszy lot i nada uprawnienia drugiemu", albo korzysta się z pomocy zagranicznego pilota posiadającego pozwolenia.
25 listopada ma odbyć się spotkanie dowódcy generalnego z załogami myśliwców, które uziemiono w marcu. Został na nie zaproszony Minister Obrony Narodowej Mariusz Błaszczak. Wtedy też ma zapaść decyzja o ewentualnym ponownym rozpoczęciu lotów MiG-ami.
Na wyposażeniu polskiej armii jest 29 MiG-ów, 48 myśliwców F-16 i 12 SU-22.

za https://www.msn.com/pl-pl/wiadomosci/pol...spartanntp

US Army są coraz bardziej skłonne do wdrażania nowych standardów komunikacji, które przy zachowaniu dużej mobilności zapewnią większą odporność na cyberataki czy zagłuszanie przez nieprzyjaciela. Porozumiewanie się za pomocą światła, określane jako Li-Fi (light fidelity), na razie nie wyeliminuje całkowicie Wi-Fi, telefonii 4G, radiostacji i połączeń kablowych. W wielu sytuacjach może je jednak z pożytkiem zastąpić.

W zasadzie można tu mówić nie o jednym, lecz o trzech nawzajem przenikających się rozwiązaniach. W jednym do transmisji mogą służyć lampy sygnałowe lub reflektory LED-owe. W drugim, najbardziej dalekosiężnym, moduły nadawcze i odbiorcze wykorzystują wiązkę laserową. W trzecim, preferowanym do pomieszczeń, sygnał przekazywany jest w podczerwieni.

Komunikowanie się światłem łączy w sobie zalety łączności radiowej i przewodowej. Nie wymaga żmudnego rozwijania narażonych na uszkodzenie kabli. W porównaniu z obecną łącznością bezprzewodową jest dużo trudniejsze do namierzenia i zakłócenia bądź przechwycenia przez wroga, nawet jeśli połączenie nie jest zabezpieczone. Może działać również pod wodą.

Podczas zakończonych niedawno targów DSEI japońskie konsorcjum stoczniowe Japan Marine United Corporation (JMU) przedstawiło wstępny projekt śmigłowcowca desantowego. Jest to własna inicjatywa JMU, które dopiero usiłuje zainteresować ministerstwo obrony pozyskaniem takiego okrętu.

Zdaniem przedstawicieli konsorcjum obecny potencjał transportowy Morskich Sił Samoobrony w postaci trzech uniwersalnych okrętów desantowych typu Ōsumi jest niewystarczający dla sformowanej w ubiegłym roku brygady piechoty morskiej. Do transportu wojska można wykorzystać niszczyciele śmigłowcowe typu Izumo, jednak opcja ta staje się mało zasadna wobec decyzji o przebudowie okrętów na lotniskowce lekkie, przenoszące myśliwce
F-35B.

Bodźcem dla JMU było także niedawne wodowanie pierwszego chińskiego śmigłowcowca desantowego typu 075 i rozpoczęcie prac nad analogicznym okrętem w Korei Południowej. Konsorcjum jest najlepiej w japońskiej branży stoczniowej przygotowane do rozpoczęcia takiego projektu, w jego skład wchodzi bowiem IHI Coroporation, która zaprojektowała i zbudowała okręty typu Izumo, a także wcześniejsze niszczyciele śmigłowcowe typu Hyūga.

Wstępny projekt przedstawia okręt mniejszy od chińskiego i południowokoreańskiego odpowiednika - wyporność około 19 tysięcy ton i długość około 220 metrów. Ciekawostką jest umieszczenie na ilustracji MV-22 Ospreyów, które zamówiła Japonia. Na pokładzie lotniczym jest pięć miejsc startowych dla MV-22 lub śmigłowców, tyle samo maszyn może pomieścić hangar. Okręt ma zostać wyposażony w dok dla dwóch poduszkowców desantowych. Pokład ładunkowy może pomieścić dwadzieścia transporterów opancerzonych AAV7 lub ciężarówek terenowych w układzie 6 × 6.

JMU nie podało, ilu żołnierzy desantu miałby przewozić okręt, natomiast liczebność załogi jest na obecnym etapie szacowana na 500 osób. Uzbrojenie jest ograniczone do zestawów obrony bezpośredniej Phalanx i SeaRAM. Konsorcjum liczy, że ministerstwo obrony zdecyduje się pozyskać śmigłowcowce desantowe w ciągu kilku najbliższych lat. Tym samym Japonia skokowo zwiększyłaby swoje zdolności projekcji siły.

https://pbs.twimg.com/media/EJ3cYHyUwAA9...me=360x360

Minister sił zbrojnych Florence Parly zadecydowała 18 listopada o rozpoczęciu projektu nowego samolotu wywiadu elektronicznego - Archange (fr. archanioł, Avions de Renseignement à CHArge utile de Nouvelle Genération - samolot wywiadowczy z wyposażeniem  nowej generacji). Początkowo przedsięwzięcie oznaczono kryptonimem Epicure.

Armée de l'Air (francuskie wojska lotnicze) odbiorą 3 samoloty tego typu, przeznaczone do gromadzenia informacji o urządzeniach radiolokacyjnych i optoelektronicznych. Zostaną one opracowane na bazie odrzutowca klasy biznes Dassault Falcon 8X. Dostawcą wyposażenia pokładowego i oprogramowania, wykorzystującego sztuczną inteligencję w celu usprawnienia automatycznego przetwarzania informacji, a także naziemnych urządzeń szkoleniowych i planowania misji, będzie Thales.

Archange zastąpią dwa zmodyfikowane samoloty Transall C-160G Gabriel, które wkrótce zostaną wycofane ze służby. Pierwszy Archange ma zostać dostarczony wojsku w 2025. Samoloty wejdą w skład Escadron électronique aéroporté 00.054 Dunkerque, stacjonującej w bazie lotniczej 105 Commandant Viot w Évreux-Fauville.

Dowódca rosyjskiej Federalnej Służby Współpracy Wojskowo-Technicznej Dmitrij Szugajew poinformował o bliskim końcu szkolenia operatorów tureckiego systemu S-400, przebywających obecnie w Rosji.

Szugajew uczestniczył w konferencji prasowej podczas Dubai-Airshow 2019, powiedział wówczas, że "tureckie systemy S-400 osiągną gotowość bojową wiosną przyszłego roku, ich obsługa przebywająca w Rosji na szkoleniu jest bliska jego ukończenia, przewidujemy że nastąpi to do końca roku. Nasza współpraca z partnerem tureckim przebiega zgodnie z planem. Turcja, członek NATO, dała przykład całemu światu, a szczególnie krajom arabskim".

Turcja rozpoczęła negocjacje w sprawie nabycia rosyjskiego systemu S-400 w listopadzie 2016 r. Kontrakt na dostawę dwóch baterii podpisano we wrześniu 2017 r., jego wartość wyniosła ok. 2,5 mld USD. Dostawy pierwszej baterii rozpoczęły się w lipcu bieżącego roku. Umowa zakłada transfer części technologii dla strony tureckiej.

Od początku doniesień związanych z prowadzonymi negocjacjami, zakup S-400 przez Turcję, państwo członkowskie NATO, budził zaniepokojenie Stanów Zjednoczonych i krajów Sojuszu Północnoatlantyckiego. Waszyngton uważa, że wprowadzenie S-400 do służby w Turcji oznaczać będzie zagrożenie dla samolotów F-35, związane z możliwością otrzymania przez Moskwę wrażliwych danych dotyczących możliwości tej maszyny. Z tego powodu w lipcu 2019 r. strona turecka została usunięta z programu samolotu F-35, a jej pilotów odsunięto od szkolenia.

Niemieckie siły zbrojne są bliskie podjęcia decyzji o wyborze systemu zarządzania walką. Powołujący się na źródła w przemyśle zbrojeniowym portal C4ISRNET twierdzi, że największe szanse ma amerykańska firma Systematic.

Niemcy na poważnie zabrali się za wybór systemu zarządzania walką wraz z decyzją o objęciu w roku 2023 rotacyjnego dowództwa nad tak zwaną szpicą NATO – VJTF (Very High Joint Readiness Task Force). W listopadzie ubiegłego roku Bundeswehra wysłała zapytanie ofertowe do czterech firm: Rheinmetall, ESG, Systematic i Airbus Defence & Space. Za najlepiej spełniające wymogi VJTF uznano oferty ESG i Systematic.

System ma być w pierwszej kolejności wdrożony na czołgach Leopard 2 i bojowych wozach piechoty Puma 37. Brygady Grenadierów Pancernych wyznaczonej do działań w ramach szpicy. Systematic oferuje swój system SitaWare Frontline, który w razie zwycięstwa musiałby zostać zintegrowany ze sprzętem łączności używanym przez niemieckie wojska lądowe.

Za oprogramowaniem rodziny Frontline przemawia jego wybór przez US Army. 30 października bieżącego roku Niemcy i Stany Zjednoczone podpisały umowę o zwiększeniu stopnia interoperacyjności do roku 2027. Zakładany poziom interoperacyjności przewiduje, że niemiecka brygada ma być zdolna do operowania w ramach amerykańskiej dywizji. Wymagać to będzie daleko posuniętej integracji systemów dowodzenia, łączności i zarządzania walką.

28 listopada podczas obchodów 101. rocznicy odtworzenia Marynarki Wojennej RP, minister obrony narodowej Mariusz Błaszczak poinformował o negocjacjach dotyczących pozyskania szwedzkich okrętów podwodnych dla Marynarki Wojennej RP.

Minister obrony narodowej podkreślił, że należy zapewnić zdolność pomostową jeśli chodzi o okręty podwodne. Analiza wskazała, że najkorzystniejszym rozwiązaniem pomostowym jest współpraca z partnerem szwedzkim. Dodał, że nie oznacza to rezygnacji z programu Orka, który ma na celu zakup jednostek nowej generacji.

Marynarka Wojenna Królestwa Szwecji (Svenska Marinen) jest użytkownikiem dwóch bliźniaczych tego typu jednostek: HSwMS Södermanland i Östergötland (lokalnie znanych jako zmodyfikowany typ A17 Södermanland). W linii są jeszcze trzy jednostki typu A19 Gotland: HSwMS Upland, Gotland i Halland, lecz te przeszły modernizację i zostaną wycofane później.

W latach 2024 i 2025 mają wejść do linii z kolei jednostki nowej generacji, HSwMS Blekinge i Skåne, typu A26 Blekinge (oferowane także Polsce w ramach programu Orka). Zastąpią wspomniane jednostki typu A17 Södermanland, wprowadzone do służby w 1989 jako typ Västergötland i zmodernizowane w latach 2003-2004, które według wcześniejszych planów miały zostać wycofane w latach 2019-2020. Oznaczałoby, że to te okręty są przedmiotem rozmów polsko-szwedzkich, o których poniekąd informował sekretarz stanu w MON Wojciech Skurkiewicz w odpowiedzi na interpelację poselską w sierpniu, ale nie wskazując wówczas z kim trwają rozmowy.

Okręty podwodne typu A17 Södermanland zbudowane przez ówczesną stocznię Kockums AB w Malmö (obecnie Saab Kockums, część Saab Defence and Security) mają po 60,5 m długości (zostały wydłużone o 12 m), 6,1 m szerokości i 5,6 m wysokości kadłuba. Jednostki wypierają pod wodą 1500 t. Ich największym atutem jest zmodernizowana maszynownia. Zespół napędowy tworzą dwa silniki wysokoprężne Hedemora i silniki elektryczne Kockums v4-275R Stirling, zainstalowane w ramach modernizacji. Dzięki temu okręty charakteryzują się nowoczesnym, niezależnym od powietrza napędem
(Air Independent Propulsion, AIP), zapewniającym prędkość do 20 w. i możliwość pozostawania pod wodą przez wiele tygodni. 

Załoga składa się z 20 oficerów i podoficerów oraz 6 marynarzy. Uzbrojenie stanowi 6 wyrzutni dla 533-mm torped i 4 wyrzutnie dla 400-mm torped i min.

Analiza

W związku z wycofaniem dwóch z czterech okrętów podwodnych typu Kobben (projektu IKL IK29), czyli OORP Kondor (297) i Sokół (294), co nastąpiło 20 grudnia 2017 i 8 czerwca 2018, jak i planowanym skreśleniem pozostałych jednostek, OORP Sęp (295) i Bielik (296), w linii pozostanie tylko ORP Orzeł (271), projektu 877E/Kilo. Według najnowszych prognoz bandera na największym polskim okręcie podwodnym zostanie opuszczona za około dekadę, o ile nie wynikną przesłanki ku szybszemu wycofaniu.

Dlatego konieczne okazało się szybsze rozwiązanie pomostowe w postaci zakupu lub dzierżawy używanych okrętów podwodnych, tak aby nie powstała luka operacyjna w siłach podwodnych oraz aby nadal szkolić i utrzymywać gotowość załóg. W 2016 ówczesny szef Inspektoratu Uzbrojenia MON, gen. bryg. dr Adam Duda informował, że brana pod uwagę jest dzierżawa pojedynczego, norweskiego okrętu podwodnego typu 210 Ula (P 6071), z czego później zrezygnowano.

Ostatnio spekulowano również na temat zakupu wycofywanych ze służby okrętów brazylijskich lub singapurskich, odpowiednio, Timbira (S32) i Tapajó (S33), typu Tupi (niemieckiego typu IKL-209-1400) lub RSS Archer (ex-HSwMS Hälsingland) i Swordsman (ex-Västergötland), typu Archer/Västergötland. Pozostawały jednak niepotwierdzone, ale najnowsza deklaracja MON w praktyce je zdementowała

Litwa i Ukraina podpisały oświadczenie woli o zacieśnieniu współpracy w sferze cyberbezpieczeństwa. Podczas spotkania w Wilnie 27 listopada dokument podpisał ministrowie obrony obydwu krajów, Raimundas Karoblis i Andrij Zahorodniuk.

Dokument dotyczy wspólnego rozwoju i współpracy w zakresie bezpieczeństwa cybernetycznego. Zapewniona zostanie międzypaństwowa wymiana informacji i danych o incydentach i atakach w sieci. Ponadto realizowane będzie wspólne planowanie ćwiczeń i kooperacja w ramach Regionalnego Centrum Cyberbezpieczeństwa ulokowanego w Kownie.

Współpraca dotycząca cyberbezpieczeństwa jest jedną z wielu płaszczyzn kooperacji wspomnianych państw. Litwa stale wspiera Ukrainę na drodze do uzyskania pełnoprawnego członkostwa w NATO i UE. Litewscy wojskowi biorą udział w szkoleniu i reformowaniu Sił Zbrojnych Ukrainy, zaś ranni podczas działań bojowych żołnierze ukraińscy są hospitalizowani w litewskich szpitalach. Wspólne działania są realizowane także w ramach funkcjonującej od 2015 międzynarodowej polsko-litewsko-ukraińskiej brygady LITPOLUKRBRIG z dowództwem w Lublinie.